ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

 Η ιουδαιοχριστιανική οντο-θεολογία, ως γενική μεταφυσική, καθιστά τον θεϊκό Λόγο ως το Ύψιστο Ον, το Είναι της Ολότητας, Δημιουργό της φύσης, του ανθρώπου και των όντων.

Έτσι, η οντο-θεο-λογία μετασχηματίζεται σε θεολογία και αναλαμβάνει το έργο της αποσαφήνισης και της διάδοσης του Θείου Λόγου επί της Γης. Είτε η αναζήτηση του Θεού είναι θεολογική και δογματική, είτε αποφατική και μυστική, είτε μυθική ή υπαρξιακή, είτε ο Θεός είναι ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, είτε των φιλοσόφων θεϊστών, είτε επιχειρείται η λογική απόδειξή Του από την Ορθολογική διάνοια, είτε τον «νοιώθει η καρδιά», ο Θεός είναι η εστία και το αόρατο κέντρο της αναζήτησης, το θεμέλιο της Ολότητας του Κόσμου και της Αλήθειας του. Τα όντα και τα φαινόμενα του Κόσμου είναι αποσπασματικά σημεία ή προσωπεία, στα οποία αποκαλύπτεται και αποκρύπτεται η αιώνια και άπειρη Θεϊκή Οντότητα-Ολότητα. Στην Αγία Γραφή, στη Βίβλο, σημειώνεται: «Ο Θεός είναι ένας κρυμμένος Θεός» και στο Κατά Ιωάννην, ε31: «Εάν εγώ μαρτυρώ περί εμαυτού, η μαρτυρία μου ουκ έστιν αληθής». Αν ο Θεός είναι Η Αιτία, Ο Λόγος, Η Αλήθεια, Το Νόημα που προσφέρει τις αιτίες, τους λόγους, τις αλήθειες και τα νοήματα στα όντα και τα φαινόμενα του κόσμου, καμια συμβολική, εικονική ή μη εικονική μορφή δεν μπορεί να τον παραστήσει πλήρως και οριστικά. Διαφεύγει κάθε δυνατότητας, οριστικής και πλήρους σύλληψης.

Όλες οι συγκεκριμενοποιήσεις και μορφοποιήσεις αποτελούν μεταφυσικές αφαιρέσεις που ανθρωποποιούν και εκκοσμικεύουν την ιερή διάσταση του θείου. Αυτή η διαδικασία καταλήγει στον λόγο για το θείο, στη θεολογία που στοχάζεται το είδωλο και το αίνιγμα του Θεού. Η θεολογία ερωτοτροπεί με τον διοικητικό μηχανισμό της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας, τη χριστιανική εκκλησία, η οποία συμφύρεται με την κοσμική εξουσία και εν τέλει, την αφομοιώνει και αφομοιώνεται απ΄αυτήν στους Νεώτερους χρόνους, με την πολιτική θεολογία και τη θεολογία της προόδου.